Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/129

 Kalinowski wydarł kartkę z notatnika, napisał słów parę i oddał jednemu ze stajennych.
 — Ruszaj z tem do rządcy.
 Zwrócił się do Lasoty i dodał po francusku:
 — Kazałem ich opłacić i odesłać na kolej. W karty grają, kiedy „Kormoran“ chory!
 Aleksander tymczasem obejrzał konia i rozpędził służbę po różne medykamenta.
 Na głos jego w głębi stajni zarżała „Flamma“ i poczęła grzebać nogą, targając linkę.
 Poszedł do niej, objął za szyję i pieścił, a klacz położyła mu głowę na ramieniu i skubała za ubranie.
 — Żeby kiedy ona do biegu stawała, to-bym się zakładał — rzekł. — Wierzę w nią, jak w swoją gwiazdę. Cóż, złoto, nie zapomniałaś o mnie?
 — Co pan myśli? — zawołał Adam. — Na rok przyszły układa się wyścig dystansowy. Piętnaście mil.
 — W jakim czasie?
 — We wrześniu.
 — Wziąłbym na niej nagrodę...
 — Ależ pan nie zna tamtych koni?
 — Ale ją znam.
 — Ano, słowo?
 — Słowo.
 — Przypomnę panu. Cóż pan mówi o „Kormoranie“?
 — Będzie zdrów za parę dni. Niema nic groźnego. Trzech ludzi niech bezustannie zmienia naparzania dniem i nocą: Lekarstwo dać rano i wieczorem i niech pan będzie dobrej myśli.
 — Ja odrazu mówiłem, że trzeba tak leczyć, — ozwał się trener — ale pan Malcz zdecydował inaczej, i siedmnaście źrebiąt kaput.
 Aleksander spojrzał na niego ostro i rzekł: