Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/131

 — Chyba malowane. Pan ma szczęście i oko. Ależ poco je pan tu sprowadzał? Wstąpi pan na chwilę do nas, a potem pana odwieziemy.
 Aleksander się zawahał.
 — No, no, bez narowów! — wtrącił Lasota. — Chodź pan, wypalimy cygaro i ogrzejemy kości.
 Pociągnął go i weszli do pałacu.
 Kalinowski wprowadził ich do swego gabinetu, podał cygara, zadzwonił o przekąskę.
 — Odżyłem, gdy mnie pan co do „Kormorana“ uspokoił. Widział pan jego świadectwo?
 — Winszuję! Będziemy mieli tego na godzinę — zawołał Lasota, ręce łamiąc. — A ja chciałem pogadać po ludzku. Jakże wygląda pani Żarska? Mówił pan z nią? Nie prawda, że śliczna?
 — Byłem w kantorze, w interesie plantacji Mniszewskiej. Pani weszła, wołając, że się nudzi sama w domu. Chciałem tedy odejść, ale mnie zatrzymała, kazała mężowi mnie przedstawić i po pół godziny już więcej wiedziała o mnie, niż ja sam. Pomyślałem, że stworzona na spowiednika, lub na sędziego śledczego.
 — Był pan u nich w domu?
 — Nie. Nie dla mnie takie stosunki.
 — A jakież pan uprawia, jeśli wolno spytać?
 — Żadnych. Ja wszędzie i zawsze jestem, jak Robinson. Nie mogę bywać tam, gdziebym chciał, a gdziebym mógł, tam nie chcę.
 Lokaj wszedł i wywołał Kalinowskiego do macochy. Gdy zostali sami, Lasota rzekł:
 — Nie trzeba przesadzać. Jeśli panu radzi, nie wypada się boczyć. W ten sposób nigdzie pan nie dojdzie.
 — Może być, ale też i nie zstąpię we własnej godności.