Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/135

 — A no, tak. Szambelan Owidzki znał jego rodziców.
 — Zatem trzeba to uregulować. Nie wypada.
 — Jakże ureguluję? Padnę mu w objęcia? Mam przepraszać? To się tak głupio złożyło, że teraz nie sposób poprawić. Zresztą, on tego sam widocznie nie pragnie. Jest sztywny i nieprzystępny.
 — Jak sobie chcesz, ale to tak nie powinno zostać. Ja to jakoś wygładzę.
 — A ta sprawa z Wojewódzkimi?
 — Ależ mój drogi — wtrąciła hrabianka — on nie kradł. Może być zbójcą i mordercą, w to uwierzę, bo ma zuchwałą i gwałtowną twarz, ale złodziejem i kłamcą nigdy. Żeby się zgodził, dziś-bym mu oddała w zarząd wszystkie moje dobra.
 — Ba, żeby chciał! — rzekł Lasota. — Ale to człowiek szalony! On mi dzisiaj zupełnie serjo powiedział, że musi zostać magnatem, bo kocha księżniczkę i postanowił ją zdobyć.
 — Wcalebym się tej księżniczce nie dziwiła, żeby go przyjęła — odparła hrabianka.
 Matka spojrzała na nią trochę zdziwiona, a Lasota się zaśmiał:
 — Kiedy już nawet zyskał łaskę w oczach pani, to dokazał nielada sztuki.
 Ruszyła brwiami.
 — Porównywam go z tysiącem innych, którzy rej wodzą w towarzystwie i uchodzą za dobre partje, i konstatuję, że wart dużo więcej.
 Wstawano od stołu, gdy lokaj coś zcicha rzekł do Adama; ten się stropił i spytał:
 — Doktór jest?
 — Jest, ale kazał posłać po księdza.
 — Co się stało? — spytała pani Kalinowska.