Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/137

 — Jarmark u pani! — rzekł Lasota, a Adam już konie oglądał.
 — Syn mi to przysłał z za Buga. Tylko przenocują, a jutro pójdą na granicę. Mają tam na nie czekać oficerowie austrjaccy.
 — Więc nie zastaliśmy pana Aleksandra?
 — On po Mszy na pierwszy dzień świąt już tu nie wrócił. Pojechał za Bug po konie, a stamtąd miał na Podlasie wstąpić.
 — Kiedyż go się pani spodziewa? Przecie jutro ma konie dostawić do granicy?
 — O, to już ja załatwię z Michałem.
 — Ależ to dla pani nielada fatyga!
 — Już mnie wprawił. On od jesieni wcale w domu nie bawi. Wciąż po świecie się kręci. Dorabia się chłopak, ile sił, a my tu pilnujemy Mniszewa. Jak kiedy na dni parę wpadnie, narzeka, że mu brak roboty i znów zmyka. Panowie może wstąpią. Zostawił mi dla odesłania do księdza kosztorys reperacji kościoła. Panowie zapewne o to chcieli się dowiedzieć?
 — Proszę pani, jabym tu parę klaczy sam kupił! — rzekł Adam. — Jaka cena tej gniadej i tych dwuch kasztanowatych?
 Kalinowska dobyła list z kieszeni, zajrzała do niego i rzekła:
 — Po dwieście rubli.
 — Płacę i biorę.
 Weszli do domu i zasiedli w saloniku, gdzie na kominku palił się ogień, a u stołu, zarzuconego książkami i gazetami, siedziała Józia nad zeszytem arytmetycznych zadań. Józia nie była już podobna do zahukanej sieroty z Kuhacza. Kwitła zdrowiem, wyrosła, ośmieliła się, patrzyła rezolutnie z pod ciemnej grzywki