Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/148

 — Nie, pani.
 — Choćbym się obraziła śmiertelnie?
 — Nie boję się pani obrazy.
 — Choćbym bardzo prosiła?
 — Może pani rozkazać.
 — Darmo?
 — Darmo.
 — A zatem wykreśliłam pana ze swojej przyjaźni. Myślałam, że pan grzeczniejszy.
 — A ja myślałem, że pani litościwsza.
 — Pan mnie o nic nie prosił! To ja dostałam kosza.
 Zamyślił się, zawahał i rzekł wreszcie:
 — Czy pani bardzo o to chodzi, żeby mnie tu osadzić na swych dobrach?
 — No, kiedy tyle pana o to proszę.
 — Ha, ponieważ tedy, oprócz pieniędzy, nic pani nie ma, niech pani co miesiąc zapłaci dwieście rubli na ubogich, a ja idę na służbę. Tylko jeszcze o jedno poproszę. Jeśliby pani wychodziła zamąż, da mi pani wiedzieć natychmiast, bo ja i dnia jednego wtedy nie zostanę. Teraz chyba jest pani rada. Postawiła na swojem.
 — To pan postawił na swojem. Jeszcze mi pan dyktuje warunki. No, ale co mam robić? Jest pan tak do przeciętnych ludzi niepodobnym, że trudno pana zestawić z nimi! Ale mi tego nawet pan nie wytłumaczy, jak człowiek, żyjący fantazją, może się stać miljonerem, o czem pan marzy.
 — Miljonerem? Ja? Nigdy! Ja magnatem będę, a to wcale co innego. Kiedyż obejmuję zarząd?
 — Choćby zaraz, w tej chwili.