Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/149

 — Nie może być! Dzisiaj mam zajęte, jutro i pojutrze objadę folwarki i zlustruję, we czwartek zabiorę księgi. Przystaje na to pani?
 — Wolałabym prędzej, ale że pan do galanterji względem mnie się nie poczuwa, muszę czekać.
 — Ładniebym wyszedł na galanterji. Kazałaby mnie pani lokajom wyrzucić za drzwi.
 — Kto wie? Galanterja pana byłaby może tak do przeciętnych niepodobna, żeby mi się podobała.
 — Wątpię, bo innej nie rozumiem, jak skręcić kark komu lub sobie.
 — O, to mi jej pan nie świadcz! Zanadto średniowieczna.
 Roześmieli się oboje, a on z tą samą żartobliwą brawurą rzekł:
 — Będę tedy der fromme Knecht Fridolin! Niech pani bawi się bez troski! Dopilnuję tu pani dobra.
 Wstał i ukłonił się, jak zwykle, zdaleka.
 Podobało jej się to i uspokoiło, że ani zuchwałym, ani natrętnym nie jest. Wyciągnęła rękę.
 — Dziękuję panu! Zwracam przyjaźń i sympatję.
 — Przyjmuję z wdzięcznością i postaram się już jej nie stracić! — odparł z progu, składając ostatni ukłon.
 Adam przy obiedzie dowiedział się o przegranym zakładzie. Miał Katzenjammer i był w najgorszym humorze.
 — Mogłaś mu i Zborów wpakować! — mruknął.
 — Zlituj się, ja kładę veto! — obruszył się Lasota. — To jest narwaniec, gotów za Zborów drugie dwieście rubli ofiarować na dobroczynność, a wtedy kiedyż znajdzie czas dla siebie pracować!