Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/152

 — Jeszcze niewiadomo, czy będę dobrze administrował i czy wart będę podzięki. To drobiazg, proszę pani. Państwo jutro wyjeżdżają?
 — Ja chyba nie! — rzekł posępnie Adam. — Nie mam komu zostawić Zborowa.
 Aleksander się roześmiał.
 — Bo niech się pan nie ceremonjuje! Zajrzę tu przejazdem; ani fatygi, ani czasu mi to nie zajmie i niema o czem mówić i certować się. Majątki pani już zwiedziłem — zwrócił się do hrabianki — i tylko wstąpiłem po rozkazy i księgi.
 — Powiedz mi! — ozwał się Lasota, który pamiętał wypite „Bruderschaft“, bo go dotąd głowa bolała. — Kiedyś ty wśród tej lustracji folwarków znalazł czas na konkury z panną Reginą Binstein?
 Aleksander się tylko roześmiał, wcale nie zaprzeczył.
 Pani Kalinowska wyszła, więc Adam śmiało rzekł:
 — Mam nadzieję, że tego flirtu za daleko nie posuniesz.
 — O to trzeba spytać panny Reginy. Nie lubię nikomu zabawy psuć.
 — Mój drogi, to nie żarty. Jako starszy w rodzie, ostrzegam cię, że to nam się nie podoba.
 Aleksander znowu się uśmiechnął.
 — Ci państwo za tydzień wyjeżdżają! — odparł wymijająco i znowu do hrabianki się zwrócił:
 — Siedem nowych budynków stawiają w pani folwarkach, owce padają na potęgę i w lasach jest kradzieży coniemiara. Zresztą wszystko porządnie, tylko spichrze zawalone. Trzeba sprzedawać. Sprowadziłem z sobą kupców, czekają.
 — A no, to i ja pszenicę puszczę. Gdzie żydy? — spytał Adam.