Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/153

 — Kazałem im czekać na ganku kancelarji Malcza.
 — Zatem chodźmy wszyscy tam! — rzekła hrabianka.
 Poszli i wrócili zaledwie na obiad. Aleksander klucz od kasy zawiesił u zegarka, Adam był rozpromieniony, bo się Zborowa pozbył i faszerował kuzyna tysiącem poleceń końskich; Gizela także przypominała jeszcze co chwila jakiś szczegół. Była bardzo ożywiona i uprzejma, ale czuł Aleksander zmianę w jej głosie i zachowaniu. Była sztywna i nienaturalna. Zasiadł raz pierwszy z równymi sobie. Było mu bardzo wesoło na duszy, tylko ziębił chłód sąsiadki. Nie wytrzymał i, korzystając z żywszej ogólnej rozmowy, spytał:
 — Pani ma jakąś nieprzyjemność?
 — Nie przypominam sobie.
 — Bo pani nieswoja.
 — Zauważył pan? Istotnie, zadziwiający ma pan umysł. Wystarcza na wszystko czasu, nawet na studja towarzyskie.
 Spojrzał na nią bystro.
 — Żeby nie taka otchłań między nami, myślałbym, że pani nawet właśnie ze mnie nierada.
 Podniosła na niego wzrok obrażonej królowej. Spotkała jego oczy zuchwałe, gorące, ale tak proszące i jasne, że spuściła prędko swoje, zmarszczyła się tylko i odparła przez zęby:
 — Je déteste qu’on s’encanaille!
 — Gott schuf die Rosen zum brechen! — zacytował z uśmiechem.
 — W tem sprzeniewierza się pan swej oryginalności. To bardzo pospolita maksyma.
 — Pospolita i naturalna. Mam chęć żyć i używać. Muszę też mą młodość i swobodę wyczerpać. Dotąd i to mi było niedostępne. A zresztą, chcę mieć