Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/158

 — Pan, tu! Co się stało? — spytała, oczom nie wierząc.
 — Przyszedłem kwiat kupić — odparł swobodnie.
 — Po to pan aż do Warszawy przyjechał?
 Panowie z towarzystwa, satelici miljonerki, oglądali badawczo obcego. Wieśniak był widocznie, bo opalony aż po czoło, i ktoś z „rodzonych“, bo ręce miał białe i starannie utrzymane. Chłop jak dąb, młody, piękny, ale zupełnie nieznany. Usunęli się też dyskretnie, tylko jeden pozostał: hrabia Kocio, sportsmen i klubowiec, ostatni konkurent; oparł się o kontuar i czekał.
 Hrabianka już odzyskała swobodę. Zwróciła się do koszów z kwiatami, wybrała gwoździk i podała.
 — Co się należy? — spytał.
 — Sto! — odparła.
 Dobył tęczową asygnatę i położył.
 — Kopiejek! — dodała. — Nie ma pan drobnych?
 — Myślałem, że sto rubli.
 — Mogę przyjąć w imieniu biednych.
 — Proszę... Warto będzie taki kwiat nosić.
 — Dziękuję panu! Zatem teraz wraca pan do domu?
 — Niestety, nie. Dziś ostatni dzień mojej swobody, jutro sprawa!
 — Ach, prawda. Dawno pan przybył?
 — Wczoraj.
 — A zatem trzeba nam jechać do domu pana zastąpić. Mama się zadesperuje. Mam nadzieję, że pan nas odwiedzi, chociażby z obowiązku?
 — Byłem już dzisaj w południe i służę na godzinę, którą pani raczy naznaczyć.
 — O ósmej zatem, na obiad.