Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/159

 Zdało się jej, że nierad był godzinie, chociaż odparł:
 — Będę służył.
 — Zdaje mi się, żem panu jakiś plan pomieszała?
 — Cóż robić? Wspomniała pani obowiązek, rzecz święta.
 Uśmiechnął się, a ją ten uśmiech rozgniewał, wywołał chęć zemsty natychmiast.
 — O, niech się pan takiemi względami nie krępuje. Adam odwiedzi pana dla interesów. Powiem mu to, gdy tu przyjdzie.
 — Stanie się, jak pani postanowi! — rzekł sztywnie.
 Znowu byli wrogami.
 Odszedł, a hrabia Kocio spytał:
 — Kto to jest?
 — Stryjeczny brat Adama!
 — Comment, ten od pojedynków! — zawołał.
 Gizela spojrzała dalej; w trzecim sklepie Regina Binstein miotała się, sprzedając krawaty.
 Aleksander się tam zatrzymał i pozostał.
 — Rządca w naszych dobrach! — dodała lekceważąco i zajęła się dalej targiem, ale wyglądała zmęczona i znudzona.
 Fala ludzi zakryła Aleksandra.
 Po godzinie zjawił się Adam, zrabowany przez panie, usiadł przy Gizeli i rzekł:
 — Żadne opryszki tak nie obedrą, jak damy. Czy długo jeszcze tej karoty? Masz jeszcze grosz przy duszy, Kociu?
 — Ani pół!
 — No, zatem uczynili, co chcieli. Mogliby nas uwolnić.