Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/160

 — Idź, wyszukaj mamę! Ale, wiesz, Aleksander Kalinowski tu jest.
 — On? Co się stało?
 — Przyjechał na sąd wczoraj. Jutro sprawa. Trzeba, żebyś jeszcze dzisiaj był u niego dla interesów.
 — Gdzie mieszka?
 — Nie spytałam, prawda! Ale go pewnie jeszcze tu znajdziesz. Zapewne niedaleko Reginy Binstein.
 — Ano, idę na poszukiwanie i zabiorę go wprost do domu. Można?
 — Jak chcesz! — odparła obojętnie, ale zaczęła natychmiast żywiej rozmawiać ze znajomymi, chętniej targować się o swój wonny towar.
 Po dość długiem oczekiwaniu, z tłumu ukazała się pani Kalinowska pod eskortą Aleksandra i Adama. Zaczęto się zbierać do odwrotu, służbie pozostawiając resztki towaru i kłopot sprzątania. Adam przedstawił Aleksandra hrabiemu i wszyscy ruszyli ku wyjściu.
 Hrabia wsadził panie do karety i pożegnał; młodzi ruszyli powozem Adama za damami.
 — Jakże trening? Jest tam co obiecującego? — było pierwsze pytanie dziedzica Zborowa.
 — Jest; „Mont d’or“ przepyszny!
 — Nie może być? Żadnej na niego nie miałem nadziei.
 Blade, zmęczone oczy Adama nabrały życia.
 — Targuję „Ahaswera” u Kocia. Pokażę ci go jutro, co powiesz.
 Już mówił mu „ty” bez ceremonji.
 — Po „Astarocie” i „Klepsydrze”? Dobra marka!
 — Znasz go? Skąd?
 — Nie, alem studjował studbook w Zborowie i brałem lekcje u Wreta.