Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/164

 Ten nagły zwrot zupełnie go oszołomił. Sekundę się zawahał, odurzony.
 — Prawda, pan nie sięgnie, bo darmo! — dodała z uśmiechem, powstając, i, urwawszy źdźbło jedno, wsunęła mu w butonierkę, resztę zatknęła znowu za pasek.
 Potem poszła do dzwonka i spytała wchodzącego lokaja:
 — Pani jeszcze nie wróciła?
 — Jeszcze nie!
 — Posłałeś moją kartkę? Co pan hrabia odpowiedział?
 — Że natychmiast służy.
 — Jak tylko pani wróci, podawać obiad.
 Lokaj wyszedł; usiadła na swem dawnem miejscu i mówiła, jakby wracając do przerwanej rozmowy.
 — Jestem tak zmęczona dzisiejszą zabawą, jakbym ciężko pracowała. Mama wyrzuciła mnie przed bramą i pojechała do chorej kuzynki. Pojutrze czeka mnie raut na dobroczynność; w niedzielę mamy zaproszenie do księżnej Fanny, ale to mi się okroi, bo w piątek wyjedziemy. W każdym razie na kwestę wielkanocną musimy przyjechać. Pewnie tam na wsi straszne błoto i bezdróż?
 — Dosyć, żeby nie przejechać, a za mało, by się utopić — odparł, równie jak ona, swobodnie.
 W tej chwili wszedł Adam. Zwróciła się do niego.
 — Mój drogi, wypisałam sobie hrabiego Romana. Trzeba, żebyś go poprosił o protekcję w sądzie, on ich tam wszystkich zna.
 — Prawda! Że mi to na myśl nie przyszło! Bądźże spokojny o swą sprawę!
 — Poco państwo mną sobie głowę zaprzątają? — odparł Aleksander zmieszany.