Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/179

 — Chryste! Żółty koń! — parsknęła śmiechem Gizela. — Żeby to Adam posłyszał! To jego ukochana „Flamma“, żółty koń! Iziu, ty znasz się tylko na odcieniach jedwabi!
 — Nie mogę sobie przedstawić pani jako żony sportsmena! — rzekł Lasota.
 — Niech mnie Bóg broni! Umarłabym ze strachu.
 — Albo on z rozpaczy!
 Od oficyn szedł Aleksander powoli, nie kwapiąc się. Tylko co z konia zsiadł, zakurzony, w długich butach i zmiętej czapce. Prętem obijał liście z krzewów i gwizdał przez zęby, gładząc drugą ręką łaszącą się doń Wartę, wyżlicę.
 O kilkanaście kroków przed stajnią przestał gwizdać i pręt wsunął w cholewę.
 Adam go spostrzegł i zawołał:
 — Posłałeś na kolej po paki?
 — Posłałem! — odparł, uchylając czapki, i stanął przed hrabianką.
 — Czy to pan dysponował powozy? — spytała, ledwie skinąwszy głową.
 — Ja.
 — Niechże pan na drugi raz raczy pamiętać, żeśmy nie śledzie i każe obejrzeć, co posyła. W wolancie jedno koło skrzypi, a w powozie drzwiczki się nie zamykają. Zapewne pan nieczęsto zagląda do wozowni?
 — Nawet wcale nie zaglądam, bo nie mam na to czasu.
 — Zapewne nie ma pan też czasu pomyśleć o kopaniu buraków, tylko w Mniszewie.
 Bujnicka spojrzała przerażona na nią, potem na Aleksandra i usunęła się o kilka kroków. Lasota, bardzo zajęty, słuchał, co dalej będzie. Na twarzy Aleksandra ściągnęły się muskuły.