Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/182

 — Ach, dobrze! Namówię Pomorskich, którzy lubią spacery, i pan nas poprowadzi. Ale kiedy?
 — Jutro, bo pojutrze wyścig.
 — I pan należy do wyścigu? Pan wygra.
 — Pani tak pewna? Dlaczego?
 — Zobaczy pan, że tak będzie. Dostanie pan ten śliczny puhar, który Gizela przywiozła z Wiednia.
 — Jak w balladzie! — uśmiechnął się i zacytował:
 „Wer wagt es Rittersmann oder Knapp...“
 Zdaleka, z prezydjalnego fotelu, pani Kalinowska patrzyła ku nim z widocznem zadowoleniem.
 Hrabina Natalja spojrzała też raz i drugi i rzekła do Gizeli żartobliwie:
 — Panna Bujnicka ma dobre oko i gust. Wybrała sobie najprzystojnejszego kawalera i bawi się doskonale. Ten jeden nie cierpi widocznie na bzika, bo reszta, ils sont assomants. Obyż prędzej ta sztuka się odegrała i oni przyszli do przytomności!
 Gizela spojrzała w ich stronę. Aleksander się uśmiechał, rozmawiając żywo.
 — Nasz rządca rozsiadł się widocznie na cały wieczór — rzekła obojętnie.
 Panowie wrócili do salonu po cygarach i gwarno się zrobiło. Hrabina siadła do fortepianu, Pomorski z Bujnickim do partji szachów, Lasota zabawiał Pomorską, hrabianka z Tekenym przechadzali się po salonie.
 Nagle zatrzymali się przed Aleksandrem i Gizela rzekła:
 — Pan Tekeny ma pilną depeszę do wysłania. Proszę pana to załatwić jaknajprędzej.
 Aleksander drgnął jakby ze snu obudzony i wstał.