Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/186

 — Mów, co chcesz. Cały ten interes krzywo mi wygląda i ja to wyświetlę. No, dobranoc!
 Wyszli razem na ganek i natknęli się na stajennego chłopca, który podał Aleksandrowi kwit z wysłanej depeszy.
 — Szkoda, że już panie śpią! — roześmiał się Lasota. — Powinieneś był odnieść ten kwit własnoręcznie hrabiance i podać na tacy, jak lokaj.
 — Poczekaj, przyjdzie do tego! — odparł Aleksander. — Będę ja jeszcze Tekenemu strzemię podawał.
 — Czyś oszalał? Pocóż to znosisz?
 — Tak sobie, dla oryginalności!
 Lasota ramionami ruszył i odszedł zamyślony. Był pewien, że coś odkrył, ale teraz znowu nic nie rozumiał. Aleksander zbił go zupełnie z tropu.
 Nazajutrz hrabianka wstała bardzo rano i kazała osiodłać sobie konia. Wszyscy jeszcze spali w pałacu, tylko na folwarku ruch już panował pracowity.
 — Czy rządca już wstał? — spytała dozorcy, który eskortował czeladź w pole.
 — Już dawno wyjechał do Izabelina, do młocki.
 Ruszyła tedy w przeciwiną stronę, żeby go nie spotkać i objechała plantacje buraków. Wszędzie robota w pełni i spotkała nawet transport, dwadzieścia fornalek, na drodze do fabryki.
 — Skąd to? — spytała.
 — Z Liszni! — odparli fornale, czapkując nisko dziedziczce.
 Był to jej folwark.
 — Dawno już odstawiacie?
 — Już trzy dni.
 — A Zborowskie idą?
 — Dzisiaj pierwsze.