Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/187

 Minęła ich i skręciła w pierwszą boczną dróżkę polną, obejrzała zasiewy ozime, potem stawy Zborowskie i już niedaleko od domu spotkała Aleksandra.
 Ukłonił się i rzekł:
 — Czy pani każe sprzedać pszenicę?
 — A zborowska sprzedana?
 — Tysiąc korcy zdaję dzisiaj, po sześć rubli.
 — Jeśli pieniędzy potrzeba, proszę sprzedać.
 — Pieniądze są, ale cena spadnie.
 — Pan tak myśli, ano, to wolę poczekać; zobaczymy, kto wygra.
 — Pani każe długo czekać?
 — Tydzień.
 — Przyślę kupców do pani.
 — Dobrze. Jakiż wydatek buraków?
 — W Zborowie lepszy trochę, niż w pani folwarkach, a najlepszy u pani Kalinowskiej. Sto dwadzieścia, do stu pięćdziesięciu korcy z morgi.
 — Bywało lepiej. Bardzo obrzynają w fabryce?
 — Nie, pięć, siedm procent. Jeszcze niewielki ścisk i jeszcze nie doszło do zerwania towarzyskich stosunków. Byłem pierwszego dnia tylko, wczoraj nie mogłem dojechać, bo młocarnie szły wszystkie.
 — A mniszewskie już pan odstawia?
 — Jutro mają zacząć. Tam wożą tak małe partje, że nie mam cierpliwości nawet się o to dowiadywać. Będą się z tem bawić pewnie trzy tygodnie.
 — Niechże pan tam użyje wszystkich naszych fornalek i zda w jeden dzień.
 — Dziękuję pani.
 — Zgoda?
 — Nie. Dziękuję za pani uprzejmość, ale fornalki mają u siebie dość roboty.
 — Widzę, że pan jest śmiertelnie na mnie urażony.