Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/195

 — Jeszcze nie jeden wyścig przedemną, a mam ją jedną! — odparł i ruszył za bramę.
 Całą noc niepokój i ruch nie ustał w Zborowie, a nazajutrz odbyło się smutne sprawozdanie i rachunek strat.
 Trzy konie padły, pięć było zupełnie zniszczonych, jeden wysadził jeźdźca na drugiej mili, a sam, wyhulawszy się do woli, został zajęty w szkodzie przez chłopów i wykupiony nazajutrz; tylko „Flamma“ i „Wampir“ wyszli cało i szczęśliwie.
 Panowie mieli miny zmęczone i osowiałe, Tekeny wstyd porażki odchorowywał. Jaźwiński jęczał z bólu wywichniętej ręki, wszyscy byli grubo zgrani na zakładach, tylko Lasota był wesół, bo się dzięki Aleksandrowi odegrał, i Adam triumfował z „Flammy“.
 Zaraz z rana hrabianka odwołała go na stronę.
 — Mój drogi — rzekła — należałoby Kalinowskiemu dać co za wygraną.
 — Naturalnie. Ale co?
 — Ano, grubo wygrałeś. Daj mu tysiąc rubli!
 — Hm, a jak się obrazi?
 — Cóż znowu? Nasadź nań Lasotę!
 — Spróbuję. Zaraz po niego poślę.
 — Jak przyjdzie, daj mi znać. Każę mu sprzedać pszenicę.
 Posłano po Aleksandra, ale go nie było. Pojechał do fabryki z Żarskim.
 Późnym wieczorem przyszedł do gabinetu Adama, zmęczony, zabłocony i w złym humorze.
 Pełno było panów, grano w karty, trochę już ochłonęli po klęsce.
 Aleksander spojrzał na grę, pokręcił się tu i tam i rzekł do Adama: