Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/197

 — Ja ci na to nie pozwolę, urlopu nie dam! Będziesz bawić damy. A teraz poczekaj chwilę! Gizela chciała się z tobą widzieć. Powiem jej, że jesteś.
 — Nie mogę się pokazać w salonie w tym stroju.
 — Może przezemnie powie ci, czego chce.
 Adam wyszedł, a któryś z panów rzekł:
 — Spróbuj pan szczęścia w baka! Ręczę, że pan ma i do tego wenę.
 Aleksander, śmiejąc się, położył dziesięć rubli i wygrał, podwoił — i znowu wygrał.
 Nie upłynęło kwadransa, miał przed sobą kilkaset rubli. Wtem wrócił Adam i rzekł:
 — Gizela prosi, żebyś sprzedał pszenicę.
 — Cena spadła o trzydzieści kopiejek na korcu.
 — I codzień spada! — dodał Sławski.
 — Ostrzegałem hrabiankę pozawczoraj. Kazała czekać. Powiedz jej, Adamie, czy się na cenę zgadza.
 — Idź, powiedz sam! Czyta sama w salonie.
 — Idź, idź, — zawołał Lasota — bo jak będziesz dalej grać, to obedrzesz nas do koszuli! Pocoś zaczepiał tego szczęśliwca, Józiu?
 — Myślałem, że taki piękny chłop w karty musi przegrać.
 — Ba, kiedy nie mam dotąd czasu na kochanie.
 — Biedny! Żyje jak pustelnik! — szydził Lasota.
 — Dobranoc panom! — zaśmiał się Aleksander i wyszedł.
 Hrabianka czekała na niego.
 — Cóż zarobię na pszenicy? — spytała.
 — Tyle, co na „Alance“ pana Tekenego.
 — Pan sądzi, żem straciła? — odparła z uśmiechem. — Owszem dużo, bardzo dużo wygrałam dzięki Panu i mam do spłacenia dług wdzięczności.
 Pokręcił głową, nie rozumiał, a bał się pułapki.