Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/200

 Gizela przeraziła się pierwszy raz w życiu, cofnęła się przed nim i dałaby w tej chwili wiele, żeby cofnąć swe słowa.
 Poza szałem wściekłości był ryk rozpaczy w głosie Aleksandra i była prawda okropnego bólu.
 Zatoczył się, ręce do twarzy podniósł i rzucił się ku drzwiom, jak pijany.
 Wyleciał do sieni na ganek i poszedł przed siebie zupełnie nieprzytomny.
 Gizela została sama i długą chwilę myślała. Wreszcie zadzwoniła na lokaja i kazała prosić do swego buduaru Adama.
 Czekając na niego, obmyślała plan rozmowy i była gotowa, gdy wszedł.
 — No cóż? — spytał z uśmiechem.
 — Miałam dzisiaj bardzo przykre zajście z rządcą — zaczęła.
 Adam przestał się śmiać, spojrzał zdziwiony.
 — Przykre? — powtórzył.
 — Zapowiedział mi, że mnie zabije, gdy zechcę wyjść zamąż?
 — Co? Skądże do tego doszło? Oszalał?
 — Nie! Tylko mu się ukartowana scenka nie udała. Oświadczył mi się, a Lasota za drzwiami czatował i zajrzał w tej chwili. Powiedziałam mu, co myślę o jego zamiarach i wtedy wpadł we wściekłość i zapowiedział, że mnie zabije. Chciałam ci to dzisiaj oznajmić, żebyś wiedział, co zrobić, gdyby jutro się ośmielił tu wejść.
 Adam milczał, skubiąc faworyty, i mars miał na czole.
 — Lasota wcale od kart nie wstawał — rzekł wreszcie.
 — Więc ktoś inny. Mniejsza z tem, chodziło o świadka.