Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/203

 — Co ci znowu? Dajże pokój! A to awantura! Nie bój-że się, nic się nie stało! Nie zobaczysz go więcej.
 Syknęła niecierpliwie.
 — Ja wiem, ja go znam! — zawołała. — On mi nie daruje! Co za fatum nieszczęsne go tu przyniosło!
 — Czyś i ty oszalała? Jak możesz wierzyć, że on myślał, co mówił w rozdrażnieniu. Chcesz, pójdę zaraz do niego.
 — Nie, nie! Ale jutro powtórzysz mi, co ci powie.
 — Dobrze. Napij się chloralu i zaśnij! Jutro obudzisz się spokojna.
 Pocałował ją w rękę i odszedł, kręcąc głową. Pierwszy raz nie poznawał Gizeli.
 — Aleksander mi jutro zagadkę wyjaśni! — rzekł i poszedł do graczy.
 Gra przeciągnęła się do rana, wreszcie poszli wszyscy spać, tylko Lasota, zamiast się położyć, blady, ledwie żywy, wyszedł z pałacu, wprost do mieszkania Aleksandra.
 Na progu spotkał stróża nocnego.
 — Jest pan Kalinowski?
 — Niema.
 — Już wyjechał w pole?
 — Nie! Wcale tu nie nocował.
 — Łotr, całą noc gdzieś się łajdaczy! — mruknął do siebie Lasota. — Gdzie go teraz znajdę?
 Ale w tej chwili Aleksander ukazał się w bramie. Szedł z głową spuszczoną i wolno.
 — A jesteś! — zawołał doń Lasota. — Ładnie się prowadzisz!
 — Myślisz! — odparł Aleksander apatycznie. — Zdaje mi się, żeśmy obaj nie spali tej nocy!