Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/204

 Weszli do biura. Lasota rzucił się na kanapę.
 — Może być, tylko ja więcej trochę straciłem, niż ty.
 — Myślisz! — powtórzył Kalinowski z dziwnym uśmiechem.
 — Tak, bo ja straciłem wszystko, co miałem i czego nie miałem. Muszę dzisiaj zapłacić Tekenemu piętnaście tysięcy, a na to mam to.
 Wydobył z kieszeni i rzucił na ziemię garść srebra.
 Aleksander się zerwał na nogi, otworzył okno i zawołał na stróża:
 — Niech mi natychmiast dają konia!
 — Gdzież ci to tak pilno? — rzekł Lasota obrażony.
 — Zdaje mi się, że do południa niedaleko, a do Zabrańców półtory mili.
 — Cóż to ma jedno do drugiego.
 — Ano, żebym na czas wrócił z pieniędzmi!
 — Dostaniesz? Poratujesz mnie! — zerwał się Lasota, jak wskrzeszony z martwych.
 — Żartujesz ze mnie! Gdym kupował u ciebie Mniszew, miałem tyleż, co tego srebra na podłodze. Prześpij się do południa i bądź spokojny.
 Koń już stał przed gankiem i zanim Lasota odpowiedział, Aleksander już był na siodle i za bramą.
 Tedy Lasota odetchnął i z niefrasobliwością człowieka, który już nieraz bywał w podobnych wypadkach, zawrócił do pałacu i do łóżka.
 W progu spotkał Adama, który mu rzekł, ziewając:
 — Ułożyłem wszystkich. Idę trochę odetchnąć stajnią i wracam spać; Nie widziałeś Aleksandra?
 — Owszem! Pojechał do Zabrańców.
 — Ano, to niema co go czekać. Rozmówię się, jak wróci!