Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/206

 — Lasota źle skończy! — odparła hrabianka. — A nieszczęście jego, to są sukcesje. Ile on już wziął, a ile stracił!
 — Ano, czeka go jeszcze największa, po starym Malickim.
 — Potrafi i tę stracić. Ileż on tu przegrał?
 — Ba, albo się przyzna?
 — A wiesz, dlaczego mama taka markotna? — roześmiała się Gizela. — Wyobraź sobie: Zeszła Tekenego z hrabiną Natalją w czułej nadzwyczaj pozycji.
 — Tiens, z ciocią?
 — Czy mogłeś coś podobnego przypuszczać? — zawołała pani Kalinowska. — Myślałam, że trupem padnę. I on się ośmielał myśleć o Gizeli!
 — I mama gwałtem chciała go złapać, notabene.
 — Byłaś nim zachwycona w Trenczynie.
 — Bo tańczy, jak nikt i tyle!
 — Ale, mój drogi, jeszcze jedną miałam zgryzotę. Aleksander tak ślicznie zaczął z Bujnicką i potem zniknął, jak kamfora. Czy on aby nie chory po tym obrzydliwym wyścigu?
 — Nie. Był zajęty odstawą buraków, a dziś pojechał do Lublina.
 — Poczciwy chłopak! Ślicznie dopilnował restauracji kościoła. Znalazłam dzisiaj rachunki najskrupulatniej zakończone i ksiądz był z podziękowaniem. Będzie pojutrze nabożeństwo na naszą intencję w zupełnie odnowionym kościele. Jak ten chłopak na wszystko ma czas i pamięć! Żebyż jeszcze znalazł czas na Bujnicką! Jestem pewna teraz, że ją dostanie. Ale, pokażę wam prezent, który mu dam za to zajęcie się kościołem.
 Wyszła pani Kalinowska, a Adam rzekł półgłosem do Gizeli: