Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/208

IX.

 O jeden dzień później wrócił Aleksander z Lublina i zaraz przyszedł do gabinetu Adama.
 — Cóż? Sprzedałeś Mniszew i kupiłeś Zabrańce?
 — Mniszew sprzedałem. Mam zdać za miesiąc. Zabrańców nie kupiłem.
 — Zabrakło ci pieniędzy? Chcesz, założę ci, ile trzeba.
 — Nie! Jeszcze się namyślam! Nie mówiłem z Binsteinem. Może się co innego zdarzy! — odparł wymijająco i przeprowadził rozmowę na temat interesów zborowskich.
 Był zresztą swobodny, bez cienia zgryzoty. Adam szukał w głowie wstępu do rozmowy o Gizeli, ale mu nic na myśl nie przychodziło. Wreszcie rzekł:
 — Matka o ciebie co chwila pyta. Zachwycona kościołem i przygotowała ci prezent: pierścionek zaręczynowy.
 Aleksander się dziwnie roześmiał i głowę spuścił, patrząc ponuro na dym z cygara.
 — Niebardzo wesoło przyjmujesz tę wiadomość.
 — Bo wygląda mi w tej chwili na ironję.
 — Dlaczego?
 — Po tem, o czem w Lublinie mówiłem z Wolskim.
 — Z tym warjatem? Jakto, wrócił żyw z Algieru?