Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/215

 — Nie o tem myślałem! — poprawił się młody człowiek.
 — Ale panu dziecka żal, nieprawdaż?
 — Zżyłem się z tą myślą, że ono nasze i tak niespodziewanie je tracimy...
 — To też poco się rozstawać? Jedźcie z nami!
 Na tę szczególną propozycję Aleksander popatrzył na gościa i lekko się uśmiechnął.
 — Mam tu pracę, a tam nic! — odparł.
 — Kiedy panu mówię: „Jedźcie z nami“, to wiem, co mówię. Słyszałem, jaką pan ma pracę i jakie kwalifikacje, i ręczę, że tam, u nas, dalej pan zajdzie, niż tutaj. Moja Struga warta Zborowa. Zresztą, ponieważ ja z małą chcę lat parę mieszkać we Lwowie, zostawię panu majątki w dzierżawie, aż do mojej śmierci, a jeśli dłużej pociągnę, niż myślę, to do zamążpójścia małej.
 Teraz już się Aleksander naprawdę roześmiał i spytał:
 — A w ilu też tysiącach dzierżawy idą pana dobra?
 — Zawsze sam zarządzam. Weźmiemy przeciętne cyfry dochodów dziesięcioletnich i to będzie cena. Mniej więcej od 25 do 30 tysięcy to wyniesie. Zresztą to wszystko fraszki. Załatwimy tam na miejscu w kwadrans. Główna rzecz, że pan jest wolny, bardzo pan przyjemne zrobił na mnie wrażenie, matka pana zaopiekuje się Józią, a ja się nią nacieszę, na emeryturze, we Lwowie.
 — Dziękuję panu za łaskawą propozycję, ale to interes nie na moją możność i nie mogę się go podjąć. Trzeba się z dzieckiem rozstać i tkwić tutaj, gdzie los przykuł.