Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/22

 Jednakże żart Stasia rzucił cień na ich szczęście. A jeśli generałowa wyzdrowiała...
 Ale już po drodze otrzymali pocieszającą wiadomość.
 O śmierci miljonerki wiedziano już na trzy powiaty wokoło. Na ostatniej stacji spotkali konnego z Kuhacza, który wysyłał do nich drugą depeszę.
 Najęli pocztę, obrażeni mocno, że nie znaleźli koni, i ruszyli po złote runo.
 W pałacu generałowa spoczywała na katafalku w wielkiej sieni wchodowej, wśród zieleni i światła. Śmierć i jej nawet wygładziła i uspokoiła twarz, starła złość, wyszlachetniła rysy.
 Kilka kobiet czuwało przy zwłokach, na drzwiach do dalszych pokojów błyszczały pieczęcie.
 Wojewódzki ledwie spojrzał na zwłoki, obejrzał się, szukając, komu-by się przedstawił.
 Właśnie w progu stanął Kalinowski, którego dzwonek pocztowy objaśnił, kto jedzie.
 — Jestem Wojewódzki, synowiec nieboszczki. Chciałbym się widzieć z rządcą tutejszym.
 — Ja jestem. Co pan rozkaże?
 — Proszę mi dom otworzyć.
 — Posłałem po wójta. Natychmiast przyjedzie. Zaraz po zgonie, w obecności dwuch świadków, popieczętować kazałem sprzęty, spisać inwentarz i zamknąłem dom! Oto są klucze!
 — Więc mam tu czekać na wójta?
 — Nie inaczej. Państwo się chwilę pomodlą.
 Staś, pomimo katafalku, uśmiechnął się na widok obrażonej miny rodziców.
 Wojewódzki spojrzał pogardliwie na rządcę i rzekł do żony
 — Wejdźmy do ogrodu!