Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/23

 Pani zacięła usta i, przechodząc obok Kalinowskiego, rzuciła wzgardliwie:
 — Mogliście rachować, że przyjedziemy i przygotować trochę uprzejmiejsze przyjęcie. Było-by to dyplomatyczniej.
 Na opaloną twarz Kalinowskiego uderzyła krew.
 — Ja tu już nie służę, ani dyplomacji nie potrzebuję! — odparł zmienionym głosem. — Strzegę prawa, a nie uprzejmości!
 — Ja wolę tu czekać, niż szukać kataru po błocie — rzekł Staś, zostając na ganku.
 O parę kroków od niego stał Kalinowski, patrząc na drogę ku wsi. Staś, po chwili wahania, zbliżył się do niego.
 — Pan pozwoli się przedstawić! — rzekł grzecznie, uchylając kapelusza.
 Wymienił nazwisko. Rządca dotknął czapki, powiadając swoje.
 — Może pan krewny Adama Kalinowskiego — ironicznie wymienił Staś — znanego sportsmena i bogatego panicza w Warszawie?
 — To mój stryjeczny brat — odparł spokojnie Aleksander.
 — Dziwna rzecz, że on mi o panu nie wspominał — równie ironicznie ciągnął tamten.
 — Bo należę do takich ubogich krewnych, co nie szukają bogatych, ani ich potrzebują. Nie zna mnie, ale będzie wiedział, kto jestem, gdy go pan spyta. Ojciec jego wyniósł się za Bug i tam dobra nabył. Mój ojciec został z tej strony i stracił dobra i nawet życie. Nazywał się jak ja, Aleksander.
 Patrzył wciąż na drogę, mówił obojętnie. Nie chodziło mu o przekonanie tego panicza.
 — A pan już tu oddawna? — zagadnął Staś.