Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/231

 Aleksander poczerwieniał i sekundę się zawahał. Niechcący się zdradził.
 — Te za Mniszew rozeszły się! — odparł wreszcie.
 — Gdzie? Na co? — badał Adam, a hrabianka bystro nań patrzyła.
 — Już nawet nie pamiętam na co. Poszły w świat, to los pieniędzy. Mniejsza o nie, będą inne. Jak się jest na dorobku, to się tak bardzo nie liczy, ani skrupulizuje. Dziedziczne nakładają obowiązki względem przodków i następców, a zarobne są wyłączną moją własnością. Antenaci nic mi nie zostawili, więc nie mam żadnego depozytu. Życie mnie nie pieściło, mogę się byle czem obyć, a jak mam, tracę, to jest sukcesja karmazynowej krwi!
 Skinął lekceważąco ręką i zwrócił się do Gizeli.
 — Pani rozkaże jutro zdać administrację? Komu?
 — Jutro zapolujemy na lisy o księżycu! — odparła.
 — Doskonały teren! Jadąc dzisiaj widziałem kilka. Ale zdać administrację mogę do wieczora. Przygotowałem wszystko przed świętami.
 — Jakto? Może i Zborów chcesz zdać jutro?
 — Nie. To zajmie trochę czasu. Ale do lutego muszę skończyć! Już mnie tam ciągnie.
 — A ja cię wcale nie myślę uwolnić.
 — Ani się spostrzeżesz, jak się zamiana zrobi. Nie wszystko ci jedno, kto tkwi w biurze, byle był dochód i spokój, a za to ci ręczę.
 — Lekkiem sercem zmienia pan stosunki i zajęcie! — wtrąciła Gizela.
 — Bezdomny człowiek nie może się bawić w tęsknotę. Zresztą za mało mam tu roboty, próżniactwo tylko złe myśli rodzi. Zdrowiej mi tam będzie.