Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/233

zaczął mu opowiadać nowiny stajenne warszawskie, rozmawiali półgłosem, służba się snuła bez szelestu, atmosfera była ciepła, rozmarzenie coraz bardziej ogarniało Aleksandra. Niekiedy oczy podnosił i widział Gizelę równie zamyśloną, nieobecną duchem rozmowie, a łaskawą, jak bywała niegdyś, w rzadkich chwilach, za które potem ciężko pokutował. I zapomniał tej ostatniej sceny, jakby jej nie było nigdy i wszystko jej darował.
 — Otóż jak mi radzisz? Ustąpić Kociowi „Kormorana“ za trzy tysiące? — pytał Adam.
 — Ustąpić, ustąpić! — odparł machinalnie.
 — A którego kupić: „Sandwicha“, czy „Selkirka“?
 Ocknął się, zastanowił.
 — Czy aby pewne, że „Selkirk“ po „Fortunacie“?
 — Jakto? Pokażę ci studbook!
 Adam się zerwał i poszedł. Była chwila milczenia i nagle ozwała się Gizela.
 — Więc pieniądze za Mniszew oddał pan Losocie?
 — Skądże pani to przypuszcza?
 — Bo to do pana podobne.
 — Pani to mówi o mnie! — zawołał gorzko.
 — Tak. Znam przecie pana.
 — Nie myślałem, sądząc po tem, co pani mówiła zwykle.
 — Nie potrzebuję mówić, co myślę.
 — Dlaczego? Żebym cierpiał?
 — Dlaczego? — roześmiała się. — Jeśli mnie bawi, gdy kto cierpi, mogę sobie na to pozwolić. Ale nie wierzę w pańskie cierpienia.
 — Niech pani nie wierzy. Jestem szczęśliwy.
 — Nie wiele panu trzeba! — uśmiechnęła się ironicznie.
 Adam wrócił, zanim Aleksander odpowiedział i rozpoczęła się znowu rozmowa o koniach, wiosennym