Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/236

 Poszli we troje i po długiej naradzie założono pierwszą parę. Aleksander wziął lejce w ręce i powiózł ich wiorst kilka. Konie okazały się za ostre i niespokojne, założono drugą parę. Tak przebierając, zabawili się do południa, wreszcie Adam zaproponował wyścig, a że hrabianka trzymała z Aleksandrem, Adam pojechał sam, oni we dwoje. Naznaczono metę w Małyniach i ruszyli.
 Jak ptak lecieli. Wiatr im siekł twarze, konie szły największego kłusa, nie ustępowały na krok jedne drugim.
 O parę wiorst za miasteczkiem rzekła Gizela:
 — Puść go pan naprzód, niech przeforsuje swoje konie. Dopędzimy przed Małyniami.
 Wstrzymał konie i rzekł z uśmiechem:
 — Niechże pani zapamięta, że z pani woli przegram. Już za parę minut nie napędzimy tamtej pary. Stracone!
 — Mniejsza z tem! Wicher mi oddech tamuje, wolę przegraną, niż chrypkę.
 Pokręcił głową.
 — A ja wolę nawet tyfus, niż przegraną.
 — Ano, to leć pan!
 — Już teraz za późno! — rzekł, patrząc przed siebie.
 Roześmiała się.
 — Gdyby nie to, mniejsza o moją chrypkę. Grzeczny pan bardzo!
 — Myślałem, że pani chodzi o wyścig.
 — W tej chwili nie. Chciałam spaceru i rozmowy. Dobrze się pan bawił ostatnim razem w Warszawie?
 Spojrzał na nią.
 — Ja wcale nie byłem temi czasy w Warszawie.