Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/238

 — Sądząc po pana słowach, zgroza ogarnia, jak przed szałem natury, ale tak nie jest. Ma pan za wiele woli i ambicji.
 — Jedna pani właśnie tego nie poznała, niestety! Nie miałem ambicji, gdym się przed panią ukorzył, ani woli, żeby odtrącony, panią znienawidzić, za najcięższą obelgę, jaką zniosłem, a pozwalać pani dalej bawić się z sobą, jak z pinczerem.
 — Zaczynają, się impertynencje! — roześmiała się. — Czy nie dość panu mej łaski, że je zwykle cierpliwie znoszę? I ja siebie nie poznaję w tym razie. To powinno panu bardzo pochlebiać.
 — Wcale a wcale. Płaciła mi pani za tę chwilową łaskę impertynencjami wobec towarzystwa.
 — Vous étes imbécile! — zawołała niecierpliwie. — Robiłam, co mogłam, żeby rządcy się pozbyć.
 — A teraz, gdy się pani pozbyła?
 — Staraj się pan mnie bawić czasami. Niezbyt często, żebym się nie znudziła i niezbyt rzadko, żebym nie zapomniała.
 — I tak, ad inifinitum?
 — To zależy od pana.
 Zaciął konie i umilkł na chwilę.
 — Zbiera się nowa serja impertynencyj! — zauważyła z uśmiechem.
 — Nie! — potrząsnął głową. — Myślałem o czem innem. Służę pani do zabawy, tylko gdy mnie się taka zabawa sprzykrzy, zakończę po swojemu.
 — Jak?
 — Zobaczy pani. Postaram się, żeby nie było nudne.
 — I pozabija pan wszystkich! — odparła żartobliwie.