Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/24

 — Jestem od dwunastu lat, służę od pięciu.
 — Podobno, że generałowa była straszna baba.
 — Nie mnie ją sądzić! Była moją dobrodziejką.
 — A wójta ani śladu. A te pokoje nieopalane od kilku dni. Kobiety i stary się rozchorują. A mnie, licho wie, po co tu wlekli. Mógłby mnie pan ugościć u siebie, na folwarku.
 — Mam matkę, a dwa tylko pokoje. Nie chciałem nawet proponować, matka słaba.
 — Dużo też tu znajdujemy inwentarza? — trochę urażony, urzędowym tonem spytał Stanisław.
 — Pięćset sześćdziesiąt sztuk, wedle ostatniego obrachunku z wójtem po śmierci pani generałowej.
 — Pan bardzo przezornie postąpił, ale taka ścisłość na stemplu nam się odbije! Czy pan już ma inną posadę?
 — Nie, już służyć więcej nie będę!
 — A no, zapewne. Stara musiała pana zabezpieczyć.
 — Nie, legatu żadnegom nie dostał. Należy mi się tylko półroczna pensja.
 — Oho, jeszcze są zaległości?
 — Nawet spore, bo ostatniemi czasy grosza nie można było ubłagać, a krescencję sprzedała na pniu i wzięła zgóry pieniądze.
 — Ładny spadek! Starzy się ucieszą, jak się dowiedzą. No, ale gotówka gruba być musi.
 — Zapewne; nie wiem. Nieboszczka trzymała kasę sama.
 — Wyobrażam sobie, jak ją musieli okradać.
 — Któżby? Nawet służby przy sobie nie trzymała. Stary, głuchy lokaj i dziewczynka sierota, wychowanka.
 — Że też jej nie zarżnęli! — roześmiał się panicz.