Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/241

 — Stary Malicki sam cenę dzierżawną oznaczył, więc się chyba sam okpił. Rzeczywiście dobre miałem te trzy lata, i żeby takich jeszcze kilka, Czernicę będę mógł kupić!
 — Koszałki opałki! Za lat kilka będziesz panem na Strudze, a moja Czernica przejdzie na Stary Testament. Nie mnie czekać lata.
 — Myślisz, że się ożenię z Józią? Nie!
 — Okropnie jesteś głupi! Tyle lat dać się za nos wodzić kokietce i życie marnować. Żeby twoja matka żyła, opowiedziałbym jej, w jakich złych jesteś rękach.
 — Moja matka zna mnie do gruntu i nie miałem przed nią tajemnic.
 — I może pochwalała to zapamiętanie bezsensowe?
 — Nie znajdowała, żeby to było marnowaniem życia i wolała, niż wasze romanse na setki. Zresztą mówmy o czem innem. Dokąd wyjeżdżasz stąd?
 — Sam nie wiem. Gdzieś na polowanie zapewne.
 — Jedź ze mną do Zborowa. Masz pewnie zaproszenie.
 — Mam, ale nie wiem, kto więcej będzie. Żebym tam spotkał Freda i Gucia, tobym pojechał.
 — Widziałem ich obu na wyścigach jesiennych i wybierali się stanowczo.
 — Ano, to jadę. Weźmiesz mnie na swoje konie, bo nie trzymam stajni a w tej mojej Jerozolimie.
 — Więc w poniedziałek ruszymy.
 — Fe, poniedziałek feralny dzień! Jeszcze który z nas żyw stamtąd nie wróci.
 Aleksander ruszył ramionami.
 Zapalił cygaro, wyciągnął się w fotelu przed kominkiem i, uradowany z towarzystwa przyjaciela, wesoło zaczął:
 — Ależ Tekeny skończył niefortunnie!