Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/246

 — Co było pana, to i będzie.
 — Wszystko? Zawsze?
 — Zawsze, najlepsze! Dosyć tego walca! Tańcz pan ze wszystkiemi, nie zwracaj uwagi!
 — Quelle corvée! — wyrzucił z siebie wściekle.
 — Jednak ja ją spełniam. Pierwszy kontredans pański, proszę nie zapomnieć.
 Wysunęła się z jego rąk. On, posłuszny, zaangażował pierwszą lepszą damę i tańczył dalej, aż dopóki wodzirej nie dał muzyce sygnału.
 Wtedy się rozejrzał i, nie widząc w sali hrabianki, wyszedł do gabinetu, niezdolny do rozmowy i uwagi.
 W gabinecie pełno było gruchających par, szmeru rozmów, szelestu balowych sukien, urywanych uśmiechów. Perfumy i kwiaty tworzyły rozmarzającą atmosferę, nikt na niego nie uważał.
 Poszedł dalej i znalazł się w buduarze pani Kalinowskiej, także pełnym ludzi i szeptów. W tej chwili Gizela ukazała się w dalszych drzwiach. i zawołała swobodnie:
 — Przysłali pana po kotyljonowe przybory? Dobrze, zabierz je pan, tu leżą!
 I usunęła się; wszedł do jej saloniku, oświetlonego jedną tylko purpurową lampą. Nie było tu nikogo; na stoliku, za wysokim ekranem, leżały stosy fraszek jaskrawych.
 — Bierz pan! — szepnęła prawie bez dźwięku.
 A on ją ramionami do siebie przygarnął i gorejącemi usty całował. Ręce Gizeli splotły się na jego szyi i trwała długo cisza.
 Wreszcie ona usunęła go, jakby z żalem, i rzekła głucho:
 — Idź-że, zostaw mi trochę przytomności na resztę balu!