Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/253

 — Przecie potrafię udawać jedną dobę! — mruknął. — Inni udają całe życie...
 Gdy wrócił, była piąta godzina. Panowie grali w karty u Lasoty, panie ubierały się do obiadu, w tłumie i gwarze nikt się nie dziwił jego nieobecności, tylko Adam spytał, gdzie jeździł.
 — Tak, trochę w pole, żeby się do jutrzejszego polowania przetrenować. Wszak od Izabelina zaczniemy.
 — Naturalnie. Ale, mój drogi, poprowadzisz dzisiaj Gizelę do obiadu. Skarży się na ból głowy, a z taką nie potrzebuje forsować się rozmową.
 — Służę, będę sam mówił, nie wymagając odpowiedzi.
 — Dziękuję ci! Nie wiesz, jak mi jest miła ta zgoda między wami. Bałem się ciebie!
 — Mnie? Dlaczego?
 — Tak, myślałem...
 Aleksander przerwał śmiechem.
 — Myślałeś, żem ci nie brat. Uspokój się! Nie będziesz miał drugiego wierniejszego.
 I podali sobie ręce.
 W tej chwili odwołano Adama, a Lasota dojrzał Aleksandra i zaczął go wzywać do gry.
 — Bój się Boga! Gdzie się kryjesz dzień cały? Tyle drogiego czasu przeszło! Spróbuj szczęścia!
 Spróbował i zaczął wygrywać, więc po chwili cisnął karty i rzekł niechętnie:
 — Nie cierpię takiej weny. Toć tu nawet niema przyjemności walki z losem.
 — Istny Polikrates! — ktoś się roześmiał.
 — Tak, trzeba Erynjom ofiarę dać! — odparł Aleksander takim szczególnym głosem, że pomimo gorączki karcianej Lasotę to tknęło i oczy na niego podniósł.