Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/31

dza proboszcza o pogrzeb na jutro i ile mam zań zapłacić?
 Proboszcz się roześmiał, zażył tabaczki i odparł:.
 — To tak, widzisz. Generałowa całe życie nic nie dawała na kościół, niech da po śmierci. Tak, myślę, tysiączek uszczerbku nie uczyni.
 Kalinowski drgnął, a proboszcz rzecz rozwijał:
 — To tak, widzisz. Za stu biedaków, których chowam darmo, chrzczę darmo, śluby daję darmo, jeden bogacz musi mi zwrócić. To sprawiedliwe; z czegóż utrzymam kościół, cmentarz, służbę. Nieprawdaż? Powiedz to odemnie tym nowym dziedzicom. Niech pierwszy grosz spadkowy dadzą na nieboszczkę, straszyć ich nie będzie.
 I śmiał się jowjalny proboszcz.
 Tedy Kalinowski musiał wyznać prawdę.
 — Ja im tego nie powiem, bo oni wcale nie chcą za pogrzeb płacić; ja grzebię generałową za swoje, a że mam całego kapitału pięćset rubli, więc jakże mogę dać tysiąc?
 Proboszcz nagle spoważniał i poczerwieniał.
 — Jakto? Oni się targują o pogrzeb swej dobrodziejki? Tak? Ano, to się potargujemy. Ja od ciebie pieniędzy brać nie będę, ani z tobą o to się układać. Przyjechali spadkobiercy, niech do mnie się udają. To takie ptaszki! No, to ci radzę od nich z życiem uciekać, bo cię ograbią i jeszcze oszkalują. Jakże to było? Opowiedz!
 Kalinowski powtórzył rozmowę. Proboszcz biegał po pokoju i sapał.
 — Wracaj-że i powiedz, że ja czekam na nich! — zawołał, zacierając ręce. — Bezemnie się nie obejdą. No, a cóż ty dostaniesz? Jeszcze niewiadomo?
 — Owszem, nic nie dostanę.