Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/38

 — Może posprzątać?
 — To ty tutaj sprzątałaś dawniej?
 — Ja.
 — I cały dzień przebywałaś z panią?
 — Czasem mnie zamykała w bilardowym pokoju za karę.
 — Na długo?
 — Ile chciała. Zimą, myślę, że dłużej bywało, bo tam zimno bardzo.
 — A pani zawsze przebywała w swoim pokoju?
 — Ej, nie. Chodziła po domu, wszędzie, zimą, a latem po ogrodzie. Ja za nią nosiłam krzesełko i robotę.
 — No, a gdzież ona chowała pieniądze? — spytał zniecierpliwiony Staś.
 — Tutaj! — wskazała Józia biurko, gdzie już znaleźli gotówkę.
 — A gdzież jeszcze więcej?
 — W komódce przy biurku też.
 I tam znaleźli też portmonetkę z kilkunastu rublami.
 — No, a tobie nie dawała pani pieniędzy?
 — Nie.
 — A Kalinowscy często przychodzili do pani?
 — Pan Aleksander co tydzień przychodził do kancelarji z papierami, a po panią Kalinowską posyłała mnie pani często, kiedy zachorowała. Dawniej nigdy.
 — A jak pani umierała, był tu kto, oprócz ciebie? Kalinowscy pewnie?
 — Jak się na pana Aleksandra tak rozgniewała, to potem zabroniła im przychodzić.
 — A o cóż się rozgniewała? Jakże tam było?
 — On przyszedł, gdy ksiądz odjechał, i powiedział jej, że coś posłał, coś napisał, dobrze nie rozumia-