Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/62

 Wstała, pocałowała go w głowę i dopiero spostrzegła, że Józia dotąd nie spała, tylko siedząc na zydelku, przysłuchiwała się rozmowie.
 — Spać, dziecko, spać! — zawołała. — I ty, Olesiu, połóż się i wypocznij. Za parę godzin świt!
 Gdy się Aleksander obudził, już się matka krzątała, przygotowując mu herbatę; różowy brzask zaglądał przez okno. Zerwał się, żywo się okrzątnął i poszedł do stajni. Zastał tam Józię przy klaczy. Z wielkim trudem wwindowała na wysokość żłobu wiadro, pełne wody, i przyglądała się, jak zwierzę piło.
 — Co też Józia dokazuje! — oburzył się.
 — Krystyna bała się jej — odparła, spoglądając na dziewkę, dojącą krowy. — Niech się pan nie gniewa! Chciałam pana wyręczyć, bo pan dziś już jedzie! — jąkała się, wystraszona.
 — Ja się nie gniewam, dziękuję! — odparł łagodnie. — Nawet mam prośbę do Józi.
 Spojrzała na niego, cała w słuch zmieniona.
 — Pojadę daleko i będę o matkę niespokojny. Jakby tu was spotkało co złego, choroba, albo niedostatek, a matka nie chciała mnie trwożyć, to Józia do mnie napisze. Józia potrafi napisać?
 — Napiszę, tylko mi kto kopertę zaadresuje! — odparła bardzo roztropnie.
 — Ja Józi dam gotowe zapisane koperty z marką.
 — To dobrze. Napiszę panu i ja — zająkała się — i ja będę pani bardzo pilnować!
 — Dziękuję Józi!
 Podał jej koperty, które zaraz schowała do kieszeni i wyszli ze stajni. Dziewczynka dreptała za nim i coraz bardziej ośmielona, rzekła:
 — A jak pan odjedzie, to może mnie zabiorą znowu do Kuhacza?