Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/79

nigdy się nie zebrał na ożenek, bo z racji źrebiąt nigdy czasu nie miał.
 Opowiedziawszy swe domowe stosunki, zwykłym trybem oficjalistów jął opowiadać o chlebodawcach.
 — Stary pan Kalinowski, nieboszczyk, ten się na koniach rozumiał i pieniądze z nich robił. Oho, co rok do Łęczny prowadziłem czwórek dziesięć, piętnaście, bo co do sprzedaży, sobie tylko ufał, a co do dozoru, tylko mnie. On się przez konie drugi raz ożenił nawet z hrabiną Starżą, wdową.
 — Jakto dla koni?
 — Starża był miljoner i miał stado. Sąsiadowali i ciągła była między nimi rywalizacja. Gdy umarł, wdowa poprosiła pana Kalinowskiego o opiekę nad majątkami i końmi. Zaczął tedy dojeżdżać i ożenił się, ale niedługo się cieszył, dwa lata.
 — Dawno umarł?
 — Szósty rok mija.
 — A wdowa?
 — Została w Zborowie z córką.
 — Miał z nią córkę?
 — Nie. Jej córka, hrabianka Starża. Ja myślę, że młody pan się z nią ożeni. Toby dopiero była fortuna!
 — Nie mógłby też pan poinformować, kto teraz jest właścicielem Mniszewa?
 — A pan zna Mniszew? — spytał Dukszta zaciekawiony.
 — Tak, trochę! — odparł wymijająco Aleksander.
 — O, może pan wie więcej, niż ja! Tam się działy niesłychane historje. Mieszkały tam trzy stare kobiety. Nigdzie nie bywały, a nikt u nich. Czem dla siebie były: siostry, czy matka z córkami, też nikt nie wie; kiedy tu przybyły, nikt nie pamięta. Dość, że pomarły jakoś prędko jedna po drugiej i kazały się pochować