Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/86

 — Jeśli interes ważny, służę! — zawołał za nią bas.
 Raczkowski widocznie rad był interwencji obcej. Leżał w łóżku i nudził się śmiertelnie.
 Kalinowski wszedł i odrazu rzecz zagaił.
 — Pan się zajmuje sprzedażą Mniszewa?
 — A tak, zajmuje się, zajmuje! — zawołała kobieta. — Już go Bóg za to pokarał! Przyszła już choroba, przyjdzie ogień, głód, nędza, pomorek! Niech się zajmuje!
 — Właśnie chcę te wszystkie klęski powstrzymać i wziąć na siebie. Chcę kupić Mniszew.
 — Cały? Ja się zajmuję kolonizacją tylko. O całość niech pan traktuje z samym dziedzicem. Tylko wątpię, czy pan tyle zapłaci, co moi koloniści.
 — Właśnie o tem pogadamy, jeśli pan pozwoli.
 Usiadł na podanem mu uprzejmie przez panią krześle. Miał w niej sprzymierzeńca.
 — Mniszew ma obszaru piętnaście włók! — rzekł.
 — Szesnaście! — poprawił Raczkowski.
 — Ileż panu obiecano za sprzedaż?
 — Dwa tysiące rubli — rzekł Raczkowski, piorunując wzrokiem żonę.
 Milczała, ale Aleksander już wiedział, że kłamie.
 — Ładny grosz, ale trzeba skończyć do świętego Jana, a to się nie skończy. Ja zaś kupię całość u dziedzica najdalej za tydzień.
 Raczkowski się żachnął.
 — Zobaczymy! — burknął.
 — Dlaczego się pan zacina przeciw mnie? Przybyłem do pana z pieniędzmi i ugodą. Miał pan w sprawie tej koszta i fatygę. Jeśli mi pan dopomoże i interes ułatwi, w dzień, gdy Mniszew nabędę za tydzień,