Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/93

 — Ależ to pan był wtedy w szopie! To pan mnie uratował! Doktór mówił, że gdyby nie zakopanie w ziemi, byłoby po mnie.
 — Może być, ale o tem każdy wie i gdyby we mnie grom trafił, panby mnie podobnież ratował.
 — Wątpię. Wstyd mi wyznać, ale zmykałbym, ile sił. To jest zbyt przerażające.
 — Pierwszy raz. Potem się oswaja.
 — Dziękuję! Wolę się nie oswajać! Więc pan chce kupić Mniszew? Jestem gotów do najwzględniejszych warunków i możliwych ustępstw, tem bardziej dla pana. Zna pan majątek?
 — Od tygodnia spędzam tam całe dnie. Poznałem wszerz i wzdłuż dokładnie. Ile pan zań żąda?
 — Bez targu — dwa tysiące za włókę.
 Zanim Aleksander mógł odpowiedzieć, wszedł Kalinowski.
 — Przepraszam, że przerywam, ale u bramy stoi klacz. Czy do pana należy?
 — Do mnie.
 — Czy pan ją ma na sprzedaż?
 — Nie.
 — A wolno się spytać o jej pochodzenie?
 — Wychowałem sam. Matkę kupiłem, gdy jej zamierzano w łeb strzelić, bo złamała nogę w biodrze. Źrebię się urodziło, ale matka zaraz zdechła potem. Chowałem, jak dziecko!
 — To ona! Córka Alicji i King Artura. Co za gałgany ci masztalerze! A Wrangel mi mówił, że padła w drodze. Proszę pana uprzejmie opowiedzieć mi cały wypadek. Trzeba spisać o tem protokół, zarządzić śledztwo, wyjaśnić sprawę.
 — Poco? Mam kwit, żem za klacz zapłacił, a sprzedać jej nie mam zamiaru.