Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/103

 — Wentzel! Wentzel! — rozległo się wołanie i sarkastyczna twarz Schöneicha wytknęła się na korytarz — za nim mignęły obnażone ramiona dwóch dam.
 — Chodź, Michel! — zawołał hrabia. — Przedstawiam ci nowego gościa, mego znajomego z Poznania. Pan Chrząstkowski, baron Schöneich.
 Papryce spadły z nosa binokle.
 — Pan Żonżowski! — powtórzył przeciągle.
 A potem, jakby zrozumiał, zaśmiał się impertynencko w oczy Wentzla.
 — Aha! — rzekł tylko i grzecznie zwrócił się do obcego.
 — Pan nie zna pięknej Lidji?
 — Nie, panie.
 — Ani czarnookiej Esmeraldy?
 — Niestety, nie — odparł Jan wesoło.
 — Ani Elli Schwan?
 — Nikogo.
 — Zatem ja pana zaznajomię. Bo to, widzi pan, Wentzel zły na towarzysza i kolegę. To żarłok!
 — A pan apostołujesz wstrzemięźliwość?
 — Uhm! Ja...
 — Ty jesteś pijany, Michel! — przerwał Wentzel. — Prowadź pana Chrząstkowskiego!
 — Wypiłem jeden tylko toast za zdrowie Herberta, który pociemku, zamiast Lidji, pocałował w rękę maszynistę.
 — Ejże, a może to ty sam bez binokli! — śmiał się Croy-Dülmen.
 — Ja, mój drogi, Lidji nie całuję w rękę!
 Schöneich, wygłosiwszy to zdanie, zatrzymał się i, kładąc rękę na klamce drzwi, spytał Jana: