Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/109

 Kłęby dymu tymczasem rosły, rosły, stawały się coraz czerwieńsze, aż wreszcie łuna ponsowego bengalskiego ognia oblała kanapę, Lidję, plecy bohatera i pokrzywione od szalonego śmiechu twarze obecnych.
 — Es brennt! Es brennt! — rozległo się po korytarzach.
 Zrobił się zamęt. Policja, strażacy, dyrektor, służba, biegli ze wszech stron, widzowie zaczęli z wrzaskiem uciekać.
 — Was gibt’s? Was gibt’s? Was brennt?
 — Bengalisches Feuer! — objaśnił Wentzel prosto w ucho naczelnika straży.
 Policjant starszy podniósł głos stentora:
 — Za ten żart, moi panowie, będziecie odpowiadali przed sądem. W stolicy, w miejscu publicznem, taki zamach na spokój obywateli, trwoga, alarm, to pachnie wieżą! Kto się tego dopuścił?
 Nagle przed srogim pruskim urzędnikiem wyrósł z tłumu Schöneich, ciągnąc za sobą nieszczęsny manekin Bacchusa.
 Wziął go za ramiona, postawił frontem i, przykładając jego rękę do piersi wypchanej słomą, rzekł z przejęciem:
 — Der da hat’s gemacht! Der Schurke! Niech wyzna! Złapałem go na uczynku! So ein Halunke!
 Tu zamilkł, biorąc za ucho straszydło, ale natomiast z gardła Bacchusa wyszedł żałosny, piskliwy głosik:
 — Ich bin’s! Es ist eben Karnewal! Odsiedzę wieżę w post!
 Twarz policjanta skurczył śmiech — na to hasło wybuchnęli wszyscy: strażacy, służba, dyrektor, —