Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/157

 Coś go tknęło — zastąpił jej drogę.
 — Babciu! — zawołał z niebywałem przejęciem, — Jak dziecko odpowiem. Proszę mi darować ten raz ostatni. Zrobiłem głupstwo, byłem bardzo rozdrażniony. Przepraszam z całego serca. Możeście i źle zrobili, sprowadzając mnie do siebie, bo teraz już jabym w Berlinie nie wyżył. Tęskno mi do Marjampola.
 Obejrzała się na niego nieufnie.
 — Pleciesz androny! — rzuciła gniewnie niby, ale łagodnie.
 — Nie, babciu! Pokochałem was wszystkich, ale mi tu nikt nie sprzyja, dokuczacie mi na każdym kroku, nie znajduję nic, oprócz lekceważenia i pogardy. Może to i zasłużone, ale jam był całe życie pieszczony, chwalony, ubóstwiany prawie. Przeskok trudny i ciężki do zniesienia. Mam najlepsze chęci, ale brak mi zachęty i wiary od was. Inny, babciu, cofnąłby się niezawodnie i uciekł; ja stoję i znoszę, tylko czasem złość mnie ogarnia, jak dziś, gdym nawet nie mógł uprosić tańca od żadnej z panienek. Poszedłem grać. Co miałem robić! Dawniej na balach byłem pierwszy, dziś jestem ostatni. I tak zawsze teraz.
 — To ci bardzo zdrowo! — zamruczała — Pozbędziesz się trochę pewności siebie i pychy.
 Zaśmiał się ironicznie.
 — Trochę! Nic już z tego nie zostało. Straciłem grunt pod nogami.
 — No, no, to fraszki! Odzyskasz go prędko. Chodź już, chodź! Ja się postaram o taniec dla ciebie. Daj mi ramię. Fe, co tu dymu! Trzeba być szubrawcem z profesji, żeby wytrzymać w takiej norze. Wstydu nie macie!