Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/269

się za panną Koop, ani tem mniej ją ostrzegać. Meinetwegen!
 — Tak jej płacisz za wielkie uczucie!
 — Nie znam się na podobnych uczuciach. Wiem zresztą, że się pocieszyła.
 — Co wiesz, powiedz! Bądź uczciwy.
 — Wiem, ciociu, że jest późno i czas spać. Zatem stanowczo ciocia i major nie będą na moim ślubie?
 — Nie. Major zajęty, a ja...
 — A ciocia haftuje. Czy to stuła znowu? Proszę ją spiesznie dokończyć dla swej faworyty.
 — Dałby to Bóg! — westchnęła, zaciskając usta.
 Ukłonił się i wyszedł. Za drzwiami spokój znikł mu z twarzy, przez oczy przeszła błyskawica wściekłości.
 — Bodaj was piekło pochłonęło, podłe szwaby! — zamruczał, idąc do siebie. — Niech przepada wasza głupia pycha, i fałszywa pobożność, i wasza mowa, i obyczaje. Ja już nie wasz, chwała Bogu, i szczęśliwy. Mam swoją wiarę, i kochanie, i kraj, i rodzinę! Ach, żebyż już jechać do swoich!
 Rzucił się na fotel w gabinecie i odetchnął.
 Po chwili zadzwonił i, nie oglądając się, spytał:
 — Czy Urban wrócił?
 — Jestem! — odparł on sam.
 — Byłeś w Marjampolu? — zagadnął Wentzel, promieniejąc na widok kogoś, co wracał z jego raju.
 — Byłem, jasny panie.
 — Zdrowi wszyscy? Masz listy?
 — Zdrowi. Jasna pani kazała powiedzieć, że gotowe wszystko i czeka pana hrabiego. Jasna panienka dała list. Młody pan...
 — Gdzież list, ośle? — przerwał hrabia.