Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/29

 W tej chwili otworzyły się drzwi salonu; zajrzała posępna twarz Urbana.
 — Konie podane!
 — Co, już jedziesz? Ach, Boże, jakże mi straszno! Weź szkaplerzyk na piersi, chłopaku. Będę się dzień cały modliła za ciebie.
 — Dziękuję! Nic mi nie będzie. Dziś wieczorem przyjdę do cioci na herbatę. Do widzenia!
 Za drzwiami roześmiał się jak szalony.
 — Co prawda, wolę pożegnanie z Aurorą; ta mi dopiero da szkaplerzyk!
 Zamruczał, potem zbiegi szybko na dół, zatrzymał się, zwrócił do lokaja i spytał lakonicznie:
 — Nun?
 Urban się wyprostował, jak we froncie.
 — Kamienica przechodnia na dwie ulice, stróż spał noc całą, nikogo nie widział. Oto spis lokatorów.
 — Zum Teufel! Co dalej?
 — Baron Schöneich czeka pana hrabiego.
 — Weź szpadę i ruszaj na kolej; bierz bilety na stację Krischmühl i czekaj na mnie.
 — Słucham!
 Baron Schöneich, kolega i przyjaciel Wentzla, przybył dość zdziwiony nagłem wezwaniem.
 — Pewnie się bijesz? — zawołał na wstępie.
 — Jakbyś zgadł.
 — O co?
 — O moją piętę Achillesową vel poznańską.
 — Z kim?
 — Z Wilhelmem.
 — Głupstwo! Will pewnie był pijany, a ty, wiadomo, szukasz wrażeń. Czemuś mnie ominął na sekundanta? Wiesz, to obraza!