Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/60

pobiciem starszemu, proponował łapówki — i nareszcie, około północy, znalazł się w kancelarji cyrkułu, oskarżony o naruszenie porządku, o gwałt, o nieposzanowanie przepisów, o obraźliwe słowa i ruchy.
 Sperling dawno był uciekł. Bojąc się awantury i rozgłosu, młody człowiek uznał się winnym, zapłacił sto marek kary i został przez żandarmów odprowadzony do karety.
 Postawił jednak na swojem: list Sperlinga miał w kieszeni — okazał się mocniejszym nad rygor pruski.
 Nazajutrz ciocia Dora wracała wcześniej z rannej mszy, rozpromieniona powrotem wychowańca. Radość przy spotkaniu z nim zagłuszyła dawny żal, zawód i słuszne oburzenie. Przyjęła go zgodnie z parabolą o synu marnotrawnym.
 Powóz jej wyminął przy bramie inny. Był to wolant hrabiego — a dalej dorożka, przy której krzątał się Urban, ładując walizy.
 Cioci Dorze zastygła krew w żyłach.
 — Co ty robisz? — spytała lokaja.
 Nim zdołał odpowiedzieć, hrabia się zjawił w paltocie i kapeluszu, nakładając rękawiczki.
 — A! ciocia wraca od św. Jadwigi! — zagadnął wesoło. — Dzień dobry!
 — Co to jest? Gdzie ty jedziesz?
 — Ja jadę do św. Jadwigi!
 — Do kościoła? Z rzeczami?!
 — Uhm, myślę odprawiać tam rekolekcje!
 — Co ty gadasz! Takie nieładne żarty! Mów prawdę. Kiedy wrócisz?
 — Po rekolekcjach. Do widzenia! Czy kupiła już ciocia chińskie dziecko?