Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/10

 — I owszem, chodźmy.
 Zwrócili się wstecz i ruszyli, gwiżdżąc.
 Koledzy byli i trochę krewni. Jeden przysadkowaty, blondyn, drugi brunet średniego wzrostu, tęgi, o twarzy tryskającej zdrowiem i dobrym humorem, niedbały o swój wygląd, trochę niezgrabny, z pięknemi oczami, które jedne zdobiły jego twarz i poważnym wyrazem stanowiły kontrast ze śmiechem reszty rysów.
 Szli po pięknym, starożytnym bruku, wzdłuż starych kamienic, a wokoło jesień pogodna złociła ściany i ulice, krasząc miasteczko małe i ciche, sławne swem pięknem położeniem w górach, rzeką bystrą, starym uniwersytetem, farą i figlami młodzieży szkolnej.
 Z rynku skręcili w boczną uliczkę, zupełnie cichą i pustą i zadzwonili do drzwi, oznaczonych godłem: „Pod snopem.“
 Pokojówka otworzyła i z miłym uśmiechem spytała blondyna:
 Pan do panicza? Wyszedł.
 — Do pani, duszko.
 Wprowadziła ich tedy do saloniku i znikła; kandydat na pensjonarza rozejrzał się.
 — Filistry! — szepnął do towarzysza.
 Tamten grymasem nakazał mu milczenie.
 Salonik był spory, meble ustawione symetrycznie, białe firanki, kwiaty w doniczkach, fortepian otwarty.