Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/103

 — Pani może zechce sprzedawać bilety? — zaproponował Lizie Józef.
 — No tak, ale nie sama — wtrącił dziadek.
 — Służyć mogę do towarzystwa — ofiarowała się Pepi.
 Maltas wolałby zapewne Józefa, ale podziękował gorąco.
 Pepi dała pannie egzemplarz wybranej sztuki i zabrały się do odwrotu.
 Józef podniósł się także.
 — Oczekujemy pana tedy codziennie — pożegnał go Maltas, całując w oba policzki.
 Panna Liza podała mu rękę małą, krótką, szeroką i lodowato zimną.
 Jeszcze w przedpokoju zamieniono tysiąc grzeczności i zapewnień przyjaźni i wreszcie całe towarzystwo z „Pod snopa“ znalazło się na ulicy.
 Pepi wybuchnęła śmiechem.
 — Panna istny relikwjarz! A to się wysadziła klejnotami! Horror!
 — Dostatni bardzo ludzie! — rzekła profesorowa.
 — I w gruncie poczciwi — dodał Józef. — Niech pani ich nie wyśmiewa! Byli tak szczerze radzi paniom.
 — Także naiwność! Nie nam, lecz panu. Panna oczu nie spuszczała rozkochanych, a stary aż się zająkał, by nie wykrzyknąć: O zięciu, chodź w me objęcia!
 — Ależ, Pepi! Stary kolega ojca pana Józefa.