Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/107

 Uśmiechnął się sam do siebie.
 — Bardzo się rzadko spełnia to, czego się spodziewamy — sentencjonalnie wygłosił Michał.
 Zapalił papierosa i dodał:
 — Czy ty uważasz, że Maltasówna przepada za tobą?
 — Nigdy mi to do głowy nie przyszło.
 — Szkoda, że do twej głowy nic się logicznego teraz docisnąć nie może.
 Józef poskoczył do niego.
 — Michaś, nie mantycz! — zawołał ze śmiechem. — Wiesz, żem szczęśliwy! Do mnie nic, oprócz niej, przystępu nie ma i mieć nie będzie.
 — Wiem! — odparł Michał. — I nawet ci wyznam, że lubię twoją Pepi i radbym dla was obojga trwania tego uczucia. Żebyż ona traktowała to serjo!
 — Kocha mnie! — szepnął Józef cały drżący.
 — Tak, to widoczne. Ale ty ją kochasz zanadto. I... pocoś tam wprowadził Iwona?
 — Albo co? On ją bawi.
 Michał brwi wzniósł w górę i chciał coś odpowiedzieć, gdy się drzwi od sieni otwarły i zajrzała przez nie Maricowa.
 Zobaczywszy Józefa, wtoczyła się do środka.
 — Ledwiem ciebie znalazła — rzekła, sapiąc. — Przyjechałam w interesie. Masz czas?
 — Służę cioci.