Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/109

 — Wcale nie! Ta panna, co ją ma w pugilaresie, to podobno żydówka.
 — Wychrzci się! — odparł Józef filozoficznie.
 — Ty nie masz serca i sumienia... tak brata lekceważyć!
 — A skądże u cioci znalazło się raptem tyle dla niego serca i sumienia? Dotychczas był zmorą i utrapieniem cioci!
 — No, to tak! — odparła, nie znajdując argumentów.
 — A teraz się ciotka nad nim rozczula.
 — Wcale nie! Oszukał mnie haniebnie!... Ale, mówię ci, chodzi mi o nazwisko.
 Józef dotknął biczem siwka i gorzko się uśmiechnął.
 — Et, poco ciotka wyrzeka? Chłopak wziął za serce i teraz dobry! No, więc cóż ja mam radzić w tej sprawie?
 — Mój Józieczku, ty pojedź i sprowadź go tutaj!
 — Nie mam czasu. Chyba po świętach. Lekcje dawać muszę i opuścić ich nie mogę, inaczej zostanę bez chleba.
 — Mój Józieczku, zapomniałam, że to twój termin. Zapłacę zaraz procent.
 Chłopak milczał. Oddalić się od Pepi, teraz, równało się bohaterstwu.
 Maricowa przypuściła szturm.
 — Mój Józieczku, pojedziesz! Zrobisz mi tę usługę. Tyś dobry, poczciwy chłopiec. Piotruś ciebie tak uważa,